Het mediaslot in de politiek

Het valt op dat de politieke partijen in Nederland steeds meer een mediaslot op hun handelen zetten. Niet natuurlijk als zij voordeel kunnen halen uit publiciteit, dan zien we politici ieder podium zoeken dat ze maar kunnen vinden van actualiteitenprogramma naar amusementprogramma, van gerenommeerde kranten en opiniebladen tot de damesbladen en roddelbladen. Geen podium is te klein of te groot. Geen medium is te serieus of te heeft een te hoge amusementswaarde. Als het maar een podium biedt.

Echter, als het rommelt in een partij dan vinden er “goede gesprekken plaats en wordt de kou uit de lucht gehaald” vervolgens wordt het onderwerp ook niet meer met de media besproken of als ze dat wel doen komen er nietszeggende uitspraken met geheimzinnige oplossingen die in de lucht hangen uit. Van partijen als PVV wisten we al dat ze weinig mededeelzaam waren, CDA is ook berucht om zijn achterkamertjesgesprekken en de nieuwe rijzende ster aan het firmament is D66, deze partij bestaat het zelfs journalisten af te blaffen met: U mag mij niet meer bellen over dit onderwerp. (Bron:Gelderlander 12 mrt 2010)
Deze trend wordt nu ook zichtbaar bij het lokale bestuur. Landelijke partijbestuurders bemoeien zich ongevraagd met het reilen en zeilen van de afdelingen waar deze vroeger een zekere mate van onafhankelijkheid hadden.
En dat in een periode waarin juist veel lokale bestuurders meer en meer openheid betrachten, zoals door openbare coalitieonderhandelingen en presidium vergaderingen.

Beste politici: Ik wil weten wat jullie in dat achterkamertje besproken hebben. Ik wil weten wie er met welke argumenten gelijk kreeg of welk compromis jullie gesloten hebben. Dit is namelijk van invloed op mijn stemgedrag. De wijze waarop jullie intern conflicten oplossen, intern verschillen van mening verwerken geeft mij, buiten jullie gelikte verkiezingsprogramma en campagnespeeches, een beeld van hoe jullie je zult gedragen in een regeersituatie.

Ik heb niet zoveel aan goed geregisseerde, glad voorgekookte toespraakjes waarin veel gepraat maar niets gezegd wordt. Ik wil weten hoe jullie handelen in crisis- en conflictsituaties, ik wil jullie uitglijders kunnen beoordelen, m.a.w. Als er gerommel naar buiten komt wil ik ook het proces naar de oplossing kunnen volgen, als er kritiek is op partijleiding en/of bestuur wil ik de achtergrond weten en niet afgescheept worden met mediastilte.

Het lijkt erop dat politieke partijen voor hun achterkamertjes gesprekken een partijbestuurlijke verantwoordelijkheid ingesteld hebben, echter onze volksvertegenwoordigers en hun besturen kunnen zich wel openbaar verdedigen en het openbaar verantwoording afleggen voor hun vuile was hoort hierbij.